Second Life nog in de primitieve fase?

Second Life blijft me fascineren en dan vooral de manier waarop het nieuwe fenomeen wordt gebruikt. Het is gemakkelijk om kritiek te geven op nieuwe experimenten, maar toch kijk ik regelmatig met verbazing naar de vreemde manier waarop er met dit nieuwe medium wordt omgegaan.



In deze educatieve video, hoog gewaardeerd door de Washingtonpost, staan vijf chirurgen bij een patiënt. Via een popup-venster kan de leerling keuzes maken over de volgende stappen. Over het educatieve gedeelte kan ik niet oordelen maar vreemd is dat het beeld vrij statisch is, er worden weinig mogelijkheden gebruikt die juist bij SL een toegevoegde waarde zouden hebben.Waarom is het beeld zo saai, Waarom wordt er bijvoorbeeld niet ingezoomd ín het lichaam? Zijn er niet meer mogelijkheden te vinden om het beeld levendiger te maken?

Hetzelfde geldt voor concerten op SL. Hieronder een concert door Sebas, hij speelt het mooi maar de mogelijkheden van Second Life zouden beter gebruikt kunnen worden.



Waarom gaat de pianist niet vliegen door de verschillende werelden? Waarom blijft het bij het zicht op de piano? Zou de piano kunnen veranderen in een wereld van beelden waarmee de maker het stuk associeert? Dat wil ik graag zien.

Ik denk dat veel van het materiaal in SL te eenzijdig wordt gebruikt en te weinig mogelijkheden worden gebruikt. De SL-ers zouden ook bij elkaar moeten kijken want er zijn werelden in SL waar wel alles uit de kast wordt gehaald, experimenten worden gedaan.
Wat dat betreft lijkt het nog een beetje op het begin van de filmindustrie toen films nagemaakte toneelstukken waren.
Drew Harry is een voorbeeld van het nieuwe gebruik van de nieuwe werelden. Ik hoop dat kunst en de serieuze wereld in SL elkaar gaan ontmoeten.