Dit onderzoek heeft in oktober de IG Nobelprijs gewonnen. Het is de prijs voor hilarisch, maar serieus onderzoek; alle rapporten zijn wetenschappelijk verantwoord.
Degene die het volgend fenomeen wil onderzoeken dingt ongetwijfeld mee naar de hoofdprijs.
Het gerenommeerde BMJ (British Medical Journal) doet af en toe ook eens gek.
Elk jaar, rond kerst, publiceert het een onconventioneel onderzoek. Dit keer hebben ze het verschil in parkeergedrag van medici onderzocht: The barrier method as a new tool to assist in career selection: covert observational study. (Open access). Met de ongelofelijke conclusie dat parkeergedrag bepalend is voor de carrièrekeuze van medice. Parkeer je snel, heb je op tijd je parkeerkaart bij de hand, dan zul je als chirurg het goed doen zo niet, kun je beter radioloog worden.
Surgical consultants were fastest, followed by consultant anaesthetists and consultant radiologists, with physicians slowest. Sex was not an influencing factor.Het onderzoek ziet er heel serieus uit. [A stopwatch (Casio Computer; Tokyo, Japan) was used to record the time taken (in seconds) to approach and negotiate the barrier, park the vehicle, get out of the vehicle, and walk to a designated point.]
En gelardeerd met mooie plaatjes.
Of het waar is? Waarom niet?
Wat ik vooral aantrekkelijk vind aan dit artikel is dat het allemaal zo logisch lijkt. Waarom zou je parkeergedrag niet onderzoeken? Is het niet logisch dat chirurgen snel moeten beslissen. Immers, aan de operatietafel moet er bij een onverwachte complicatie niet uitgebreid gedelibereerd worden. Radiologen hebben, naar mijn bescheiden mening, meer beslissingstijd en moeten heel nauwkeurig opsporingswerk doen. Met zo'n persoonlijkheid neem je even de tijd om een goede parkeerplek te zoeken.
Eigenlijk zou er geen sllicitatiegesprek nodig zijn om te weten of iemand geschikt is voor de baan.
Dat zou voor mij trouwens dramatisch aflopen, mijn rijcapaciteiten en parkeergedrag is zeer onder de maat. Ik denk dat ik de vuile bedden zou mogen afhalen, en alleen onder strenge supervisie.
In december 2003 publiceerde het BMJ een literatuuronderzoek naar het preventieve karakter van parachutes om verwondingen te voorkomen. De conclusie was dat dit, tot hun spijt, nooit onderzocht was. Er waren wel genoeg mensen die via een parachute zonder verwondingen op de grond geland waren, maar er was geen controlegroep gevormd van mensen die het zonder parachute hadden geprobeerd.
The widespread use of the parachute may just be another example of doctors’ obsession with disease prevention and their misplaced belief in unproved technology to provide effective protection against occasional adverse events.
Met andere woorden: medici kunnen te voorzichtig zijn en voor niets parachutes aanraden aan onwetende hoogvliegers.
BMJ is niet bang voor zelfspot.
En misschien moeten wij volgend jaar wat meer gaan hoogvliegen.
(Met dank aan Agnita voor de artikelen)
(Met dank aan Agnita voor de artikelen)
Posts
